ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
«Καλή Πασχαλιά φίλε…!» ΩΡΑΙΑ ΕΥΧΗ… Αλλά Πασχαλιά…; Ποια Πασχαλιά και Ανάσταση άνθρωπε μου…; Μόνο βροντές…, αστραπές…, βροχές και καταχνιές στο διάβα μας.., μπροστά μας…, στην μπουκαπόρτα μας…, στην Γέφυρα μας… Ποια Πασχαλιά και βαρελότα…, τουφεκιές…, βεγγαλικά…, πυροφάνια και αερισμούς λεβήτων…; Ποιο αρνί…, ποιο νησί…, ποιο απάγκιο…, ποιο κατσίκι και ποια συκωταριά να αχνίσει…, να μυρίσει και να ευωδιαστεί ο τόπος και ο χώρος γύρω μας, μπροστά μας…, στην αυλή μας…, στην τραπεζαρία πληρώματος και επιβατών… Όμως πώς και γιατί να στερηθούμε με αυτά που μεγαλώσαμε…;
ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕ Ο ΑΤΙΜΟΣ ΙΟΣ..; Την αγκαλιά από τα γονίδια μας την αγαπημένη μας συντροφιά…, τα φιλιά μας…, την εκκλησιά μας…, τους επιταφίους μας…, τους ψαλμούς της Χριστιανοσύνης μας και ακόμη την κατάνυξη μας, προσδοκώντας την ευλογία που μας ανακούφιζε… ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕ Ο ΜΟΡΤΗΣ…; ΓΙΑΤΙ…; Γιατί Θεέ μου όλη αυτή η μπόρα, ο πόνος, ο καημός στην καθημερινότητα μας…; ΓΙΑΤΙ…; Δεν θα απαντήσει το νοιώθω…, το διαισθάνομαι…, το ξέρω… και το ξέρουμε όλοι βέβαια ότι δεν μας εγκατέλειψε ποτέ και δεν σιχτίρισε ποτέ κανέναν μας… Εμείς τον ξεχάσαμε μια σταλιά, πριν ευδαιμονώντας, που θωρούσαμε και δεν πιστεύαμε τις κατρακύλες που μας έστησε η άπληστη και άνετη ζωή μας και η θέσφατη επιστημονική μας ανάπτυξη…
Ορθωθήκαμε, τουρλωθήκαμε σαν τους ευκάλυπτους και ξεκινήσαμε με άπειρες κολόνιες λουσμένοι για επιβίωση και ηλιοθεραπεία, να συναντήσουμε την απαστράπτουσα ευδαιμονία… ΚΟΥΚΛΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ…, ΑΛΛΑ… Όμως παρεκκλίναμε πορεία και αλλού βρεθήκαμε…, ανερμάτιστοι…, ακυβέρνητοι από ένα ανεξέλεγκτο, υπέρμετρο ΕΓΩ και ένα πρόσφατο επισκέπτη ιό… μπερμπάντη, διαβαίνοντας πολλά και αχαρτογράφητα ριμίδια, κακοτράχαλα και απόκρημνα… ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΔΩ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣ ΕΜΕΙΣ… ΟΙ ΑΧΟΡΤΑΓΟΙ… Τώρα…;
Τώρα αραγμένοι, βλοσυροί, με μαύρη σκέψη στον καναπέ και στην δροσό-πεζούλα, αναπολούμε…, ονειρευόμαστε σιωπηλοί, με αραχνιασμένο υγραμένο σκεφτικό… Το αρνί, τις αγκαλιές και αποδέλοιπες ομορφιές…, τον άκρατο οίνο και το άσμα το νησιώτικο, με όλα τα αποδέλοιπα τραγούδια και τους λεβέντικους χορούς μας… αναπολούμε… μα δε τα ζούμε! Τα πήρες όλα και έφυγες και μας άφησες μονάχους, ποθώντας τας Βρυξέλας και το καλοκαιρινό Αϊβαλί του ινδικού… Δεν ξέρω πως θα μας δεχθεί και αυτή η γεροντοκόρη… Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΝΝΟΩ… που την είχαμε απαξιώσει, που την είχαμε τσουβαλιάσει χωρίς φροντίδα, χωρίς φασκόμηλο, χαμόμηλο φως, γλυκίσματα και αχνιστά χαδάκια… Πως..;
Μα να σας εξιστορήσω και να σας ανοιχτοκαρδίσω, όντας αμπαρωμένος και αραχτός «ο εγώ» ο ψυχοβγάλτης, παλεύοντας με την παραφορτωμένη μνήμη μου, για ένα φρεσκάρισμα, ξεσκόνισμα, μια αναλαμπή γιορτής, ένα ξεφάντωμα, χαμόγελο… ΤΟΤΕ… Ετοιμαζόμαστε τότε… ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΞΑΣΤΕΡΙΑ..! Να υποδεχθούμε το καλοκαιράκι, αφού προηγηθεί η Πασχαλιά… ΕΞΙΣΤΟΡΩ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΣΧΑΛΙΑ…
Τηλέφωνο ο πλοιοκτήτης, λέγοντας μου ότι θα πάρεις το επιτελείο σου και θα βάλεις πλώρη με το «ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ ΕΞΠΡΕΣ», πρώην «ΣΙΦΝΟΣ», για την γραμμή Ιταλίας, ξεκινώντας από Ηγουμενίτσα… Παραμονές Πάσχα, λοιπόν, με ηλιόλουστες μέρες, ξάστερες με ανθοστόλιστες τις πλαγιές της Θεσπρωτίας, γεμάτες με βιόλες και αγνά αρώματα μοναδικά… Αναχώρηση από Πειραιά μεσημέρι με τις οικογένειες μας παρέα, συντροφιά για τις Άγιες μέρες της Λαμπρής… Η πορεία μας ήταν από Ισθμό, Κορινθιακό κόλπο, Πατραϊκό, Οξιά, Άτοκο, Λευκάδα, Παξούς με ολίγη Κέρκυρα αριστερά και τα αποδέλοιπα μέχρι Ηγουμενίτσα, για προγραμματισμό και προετοιμασία για δρομολόγια Πασχαλινά, Καλοκαιριάτικα και ολίγο χειμωνιάτικα… Βιράραμε λοιπόν, αναχωρήσαμε και αφού φθάσαμε ισθμό, πήραμε πλοηγό, ρυμουλκό για το διάβα μας από τη διώρυγα, όπως επιβαλλόταν για την ασφαλή διέλευση…
Μοναδική ομορφιά, μοναδική απόλαυση να βλέπεις και να μη πιστεύεις τι έφτιαξαν τότε οι άνθρωποι και βρήκαμε εμείς, να κορδωνόμαστε ευθυτενείς και αχτένιστοι της μόδας παλληκάρια…. Μπουκάραμε, θαυμάσαμε, περάσαμε, φωτογραφήσανε και απόλαυσαν πολλά, μοναδικά στο θαλάσσιο διάβα μας οι αγαπημένοι μας. Θαλασσοπορήσαμε, βραδιαστήκαμε, βλέποντας τις ομορφιές της διαδρομής, ώσπου σκοτείνιασε και μας συντρόφευαν τα φώτα της στεριάς και τα κτυπήματα του κύματος, όταν άρχιζε να αγρεύει η θεόμουρλη γαλάζια συντροφιά μας.
Χαράματα, με τη δροσιά, μπουκάραμε στον δίαυλο για το πασχαλινό μας απάγκιο και τις αποδέλοιπες ομορφιές που μας πρόσφερε η γιορτή και η φιλόξενη αγκαλιά του Πράκτορα μας… ΒΑΣΙΛΗ ΑΚΟΥΣ…; Ανθρώπινα και εγκάρδια δεχτήκαμε πολλά καλούδια και φθάσαμε στου οβελία την μυρωδιά… με πολύ χαρά, ομορφιά, φωνές παιδιών και αγκαλιές πασχαλινές από όλους… προς όλους…! Ήταν Πασχαλιά…, ήταν γιορτή…, ήταν αγκάλιασμα σφιχτό…, αληθινό…, θρησκευτικό…, ήταν ότι αρμόζει στην πασχαλινή γιορτή και όχι μόνο. Ήταν μια ψυχική ανάσα, έχοντας τα αγαπημένα μας πρόσωπα αγκαλιά, με άπλετα χαμόγελα και μυρωδάτες κουβεντούλες…
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ Η ΞΑΣΤΕΡΙΑ ΘΑ ’ΡΘΕΙ… Όλα τα προαναφερόμενα, της πίκρας αποκαΐδια, δεν γράφτηκαν για πόνο, αλλά για να καταλάβουμε, να νοιώσουμε, να αντιληφθούμε ότι η ζωή μας θα ήταν ένας αληθινός παράδεισος, αν οι γονείς ήταν πάντοτε νέοι και τα παιδιά δεν μεγάλωναν ποτέ..! Η ζωή δεν είναι τίποτα…, αλλά τίποτε δεν αξίζει όσο μια ζωή… Τελειώνω με τον Μέγα Αλέξανδρο… «Εύ ζήν» (Να ζεις ανώτερα)… Ευχόμενος από καρδιάς καλά ταξίδια με ηλιοφάνεια…, ξαστεριά και ομορφιά…!
Πηγή: santonews.com